„Hannah Arendt daje nadzieję. I to może być paradoksalne, bo zajmowała się złem totalitaryzmów i sama ich doświadczyła, musząc opuścić ojczyste Niemcy po zdobyciu władzy przez Hitlera. A jednocześnie jest w jej pisarstwie jakaś głęboka wiara w człowieka, w to że może się oprzeć pokusie zła. Jest miłość do świata, czyli amor mundi”.